DZIEKAN i RADA WYDZIAŁU INFORMATYKI, ELEKTRONIKI I TELEKOMUNIKACJI AKADEMII GÓRNICZO-HUTNICZEJ im. ST. STASZICA W KRAKOWIE |
|
---|---|
zapraszają na publiczą dyskusję nad rozprawą doktorską mgr inż. Kamila Piętak |
|
TECHNIKI KOMPONENTOWE W ZŁOŻONYCH SYSTEMACH INTELIGENCJI OBLICZENIOWEJ | |
Termin: | 21 grudnia 2016 roku o godz. 13:30 |
Miejsce: | Centrum Informatyki AGH, s. 1.20 ul. Kawiory 21, pawilon D-17 |
PROMOTOR: | dr hab. inż. Marek Kisiel-Dorohinicki, Katedra Informatyki, Wydział Informatyki, Elektroniki i Telekomunikacji AGH |
RECENZENCI: | dr hab. Maciej Paszyński, Katedra Informatyki, Wydział Informatyki, Elektroniki i Telekomunikacji AGH |
dr hab. inż. Paweł Czarnul, Katedra Architektury Systemów Komputerowych, Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki Politechniki Gdańskiej | |
Z rozprawą doktorską i opiniami recenzentów można się zapoznać w Czytelni Biblioteki Głównej AGH, al. Mickiewicza 30 |
mgr inż. Kamil Piętak
Promotor: dr hab. inż. Marek Kisiel-Dorohinicki (AGH)
Dyscyplina: Informatyka
Budowa systemów umożliwiających rozwiązywanie trudnych problemów obliczeniowych stanowi jeden z istotnych obszarów zainteresowania we współczesnej informatyce. Szerokie zastosowanie w tym obszarze znajdują algorytmy heurystyczne, wśród których szczególną klasę stanowią metody inteligencji obliczeniowej, opierające się często na inspiracjach pochodzących ze zjawisk biologicznych. Pozwalają one na efektywne i skuteczne poszukiwanie przybliżonych rozwiązań wielu trudnych problemów, jednak z reguły wymagają dopasowania do konkretnych typów zastosowań. Proces strojenia algorytmu polega na doborze odpowiednich procedur (operatorów) i ich parametrów, w praktyce dokonywanym na podstawie oceny uzyskiwanych wyników. Rodzi to potrzebę wsparcia narzędziowego, które ułatwi proces doboru odpowiedniego wariantu algorytmu poprzez wspomaganie przygotowania i uruchamiania różnych konfiguracji systemu.
Tematyka rozprawy koncentruje się na szerokiej klasie populacyjnych systemów inteligencji obliczeniowej wykorzystujących paradygmat agentowy, których przykładem jest ewolucyjny system agentowy (ang. evolutionary multi-agent system). Rozprawa lokuje się na pograniczu metod inteligencji obliczeniowej oraz technik inżynierii oprogramowania, a głównym nurtem prowadzonych rozważań jest połączenie podejścia agentowego i komponentowego w zastosowaniu do konstrukcji systemów obliczeniowych. Punktem odniesienia dla proponowanych rozwiązań jest spostrzeżenie, że agent, stanowiący najczęściej złożoną strukturę implementacyjną, może być zbudowany z jednostek, które realizują poszczególne jego funkcje i odpowiedzialności. Jednostki te, dostarczane w postaci komponentów, mogą być składane przez mechanizmy środowiska uruchomieniowego, umożliwiając elastyczną konfigurację systemu oraz ich wielokrotne wykorzystanie.
Rozważania te prowadzą do sformułowania tezy w następujący sposób:
Wykorzystanie technik komponentowych umożliwia efektywne budowanie, konfigurację i uruchamianie agentowych systemów inteligencji obliczeniowej.
Głównym efektem praktycznym prac prowadzonych w nurcie przygotowań niniejszej rozprawy jest środowisko obliczeniowe dedykowane dla rozważanych klas obliczeń. Pozwoliło one na realizację oraz badania eksperymentalne szerokiej gamy systemów wdrażanych w bardzo różnych konfiguracjach sprzętowych.
Przedstawiona w pracy realizacja środowiska obliczeniowego stanowi pierwsze w dziedzinie inteligencji obliczeniowej rozwiązanie, w którym połączono paradygmat agentowy z technologiami komponentowymi. Na oryginalność tego podejścia składają się dwa elementy. Z jednej strony, wykorzystanie technik komponentowych do dekompozycji agenta pozwala na zapewnienie funkcjonalnej integralności systemu, dzięki wykorzystaniu tych samych elementów do budowy różnych agentów. Z drugiej strony, zastosowanie technik komponentowych, pozwala na łatwą budowę systemów inteligencji obliczeniowej przy użyciu istniejących i sprawdzonych elementów.
Jako najważniejsze rezultaty niniejszej pracy należy wskazać następujące elementy: